Ο Ι. Ναός του Παμμεγίστου Ταξιάρχου Μιχαήλ ανήκει τυπολογικά στον σταυροειδή ρυθμό με τρούλο και είναι κτισμένος εξ’ ολοκλήρου από πέτρα του Χολομώντα και κατά το μεγαλύτερο μέρος με εθελοντική εργασία των κατοίκων, επί εφημερίας Ματθαίου Ιερομονάχου (Στεργιούδη) και προσπάθειες των εκάστοτε υπηρετούντων Εκκλησιαστικών Επιτρόπων. Είναι κτισμένος επάνω σε παλαιότερο ναό, βασιλικού ρυθμού, ο οποίος είχε καταστραφεί από τους Τούρκους το 1821 και κατόπιν είχε ανακαινισθεί το 1914. Οι εργασίες ανέγερσης διήρκησαν περίπου επτά χρόνια (1970-77) και βασίστηκαν σε σχέδια Γερμανού αρχιτέκτονα. Στον περίβολο του Ι. Ναού υπάρχουν και άλλα κτιριακά συγκροτήματα. Υπάρχει παρεκκλήσιο προς τιμήν του Αγίου Θεοδώρου, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα αποτελούσε Ναό του μετοχίου της σεβάσμιας Ι. Μονής Δοχειαρίου. Δίπλα από το παρεκκλήσιο, υπάρχει αίθουσα η οποία είναι γνωστή ως “κελιά”, που αποτελούσαν χώρους πολλαπλών χρήσεων του ναού και κτίσθηκαν το 1960. Λειτούργησαν ως Κηροπλαστείο, ως χώρος φιλοξενίας προσκυνητών, ως Οστεοφυλάκιο. Σήμερα τα κελιά αυτά έχουν αναπαλαιωθεί και χρησιμοποιούνται για αίθουσα ομιλιών ή άλλων εκδηλώσεων. Δίπλα στα κελιά υπάρχει τριώροφο πέτρινο κτίριο, το οποίο ανήκει στον Ι. Ναό και έχει κτισθεί το 1916. Το κτίριο αυτό πριν από μερικά χρόνια χρησιμοποιούνταν ως πανδοχείο, καθώς και καφενείο στο οποίο γινόταν όλες οι κοινωνικές εκδηλώσεις. Σήμερα το κτίριο αυτό αναπαλαιώνεται, με πολύ αργούς ρυθμούς, λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως Πρεσβυτέριο, αρχονταρίκι και βιβλιοθήκη του Ι. Ναού, καθώς και ως χώρος λειτουργίας λαογραφικού μουσείου. Ακόμη υπάρχει και πρόσφατο παρεκκλήσι-εικονοστάσιο του Αγίου Δημητρίου, αξιόλογης αρχιτεκτονικής.
